شرط زیربنایی توسعه، رشد تولیدات ملی است که این امر خود درگرو بهره‌برداری از ظرفیتهای اقتصادی در ابعاد ملی و منطقه‌ای است. به عنوان یک امر شناخته شده، توسعه کمی و کیفی محصولات براساس ظرفیتها و توانمندیهای مناطق یک کشور به پویایی رشد و توسعه اقتصاد ملی منجر خواهد شد. این مقاله می‌کوشد با طرح نظریه‌های مزیت نسبی و ارتباط آنها با رشد اقتصادهای منطقه‌ای، به روشهای اندازه‌گیری مزیت نسبی اشاره کند و با به‌کارگیری روش ضرایب مکانی، توانمندیهای تولیدی محصولات زراعی در استان اصفهان را ارزیابی نماید. به این منظور دو شاخص دیگر از مزیت نسبی و رویکردی در جهت توضیح عوامل تأثیر گذار بر مزیت نسبی ارائه می‌شود. نتایج این تحقیق نشان می دهد که کشت دیم محصولات زراعی در استان اصفهان هیچ‌گونه مزیت نسبی ندارد و تنها کشت آبی برخی از محصولات زراعی، مانند حبوبات، دارای مزیت نسبی است. لذا، توسعه و بهزراعی کشت این محصولات نتایج مثبتی برای اقتصاد ملی و منطقه‌ای به همراه خواهد داشت.
)